واژینو پلاسی: تغییر جنسیت مرد به زن

واژینو پلاسی: تغییر جنسیت مرد به زن

تغییر جنسیت از زمان های دور وجود داشته است و بحث جدیدی نیست. با پیشرفت سریع علم پس از جنگ جهانی دوم، درمانی قطعی برای فرآیند تغییر جنسیت کشف شد. در سال 1950 زنی ترنس شروع به استفاده از هرمون های جنسی زنانه که سبب افزایش سایز سینه ها، نرمی پوست و فرم دهی زنانه به بدن می شد، کرد. در همین سال متخصصین با جراحی هایی بر روی آلت تناسلی در صدد پیدا کردن راهی برای تغییر فرم اندام تناسلی بودند، و از پوست ران ها و یا کفل ها برای فرم دهی به این قسمت ها استفاده می کردند. وسرانجام موفق به ساخت واژن برای دختری دو جنسه شدند.

کریستینا جورجنسن، شهروندی آمریکایی، یکی از این افراد بود و تحت عمل تغییر جنسیت قرار گرفت. ترنس های بسیاری با شنیدن داستان زندگی و عمل جراحی او امیدوار شدند.

پزشکان برای جراحی کریستینا ابتدا آلت مردانه ی او را با یک یا دو بار جراحی برداشتند. و مدتی پس از بهبود دوباره عملی مشابه برای جاسازی واژن برای او انجام دادند.( واژن از جنس پوست پیوندی ران و کفل های او بود.)

متخصصین در ابتدا مشکلات فراوانی با این عمل داشتند، برای مثال؛ پیوند پوست گاهی موفقیت آمیز نبود و یا از این فرآیند در محلی که پوست از آن گرفته می شد، اسکار و زخم های عمیقی به جای می گذاشت، یکی از بدترین موضوعات ارگاسم نشدن بیماران پس از انجام این عمل بود، چرا که آلت تناسلی حس جنسی خود را از دست داده بود.

در اواخر دهه ی 50 میلادی، دکتر هری بنجامین، موفق به کشف اختلاف میان همجنس گرایی و دو جنسه بودن شد. او به جای اینکه به چنین بیمارانی به چشم افرادی روان پریش نگاه کند، آن ها را افرادی دانست که از شرایط و واقعیت جنسی خود رنج می برند. برای تسکین آلام آن ها او شروع به تجویز داروی استروژن کرد.

در همان سال جراحی فرانسوی به نام جورج بورو روشی نوین در وارونگی / تغییر آلت تناسلی از مرد به زن پیدا مرد. ( در این تکنیک از پوست آلت مردانه به عنوان منبعی برای پیوند و از بافت تحریک پذیر آن برای ساخت واژن استفاده شد.)

او با استفاده از این تکنیک و تجویز هرمون های زنانگی توانست افراد زیادی را به خواسته ی اشان برساند. آن ها در پایان ظاهری زیبا و جذاب داشتند.

سر انجام در سال 1966، جراحان در مرکز درمانی جان هاپکینز موفق به انجام این فرآیند بدون محدودیت برای افراد زیادی در آمریکا شدند. آن ها معتقد بودند که ترنس ها به اختلالی روانی دچارند، و البته این موضوع را باور داشتند که درمانی برای این اختلال جز جراحی آن ها وجود ندارد.

لینک منبع

محقق: میترا کرمانیان

نظر شما چیست؟ آیا ترنس بودن به معنای اختلالی روانی ست؟ و یا تنها افراد از جنسیت اشتباه خود رنج می برند؟